czwartek, 11 czerwca 2015

Kontemplacja prasowania

Chorowanie na grypę w środku lata nie jest z pewnością najlepszym pomysłem. Takie chorowanie najbardziej w świecie wkurza i denerwuje i chyba przez te emocje jeszcze trudniej jest doprowadzić swój organizm do stanu względnej homeostazy. Dodatkowo mam zbyt dużo czasu na to, żeby się sobie przyglądać. Odcinając nawet czerwony nos i spękane oczy widok nie jest najlepszy w świecie. Nawet wtedy, kiedy na odbicie w lustrze nałożę wirtualny makijaż.
Czas opanować sztukę (samo)akceptacji, choć obawiam się, że zakończy się to dalszym jedzeniem kilograma truskawek na kolację.

Cel na teraz: nauczyć się na nowo być samej z sobą. Posamotnieć na życzenie, a z samotności przymusowej (M. emigruje do Bydgoszczy w każdy czwartek) uczynić największy luksus. Taki miałam dzisiaj zamiar i kiedy K. wychodziła z mieszkania usiadłam na łóżku i starałam się wymyśleć najbardziej wysublimowaną, najbardziej luksusową czynność jaką mogę samej sobie podarować. Co najlepsze, przez sekundę nawet nie pomyślałam o: długiej kąpieli, pomalowaniu paznokci, domowym SPA (takie w ogóle istnieje?), nawet nie o gotowaniu i pieczeniu i nawet nie o nowym bucie (nie wychodzę z domu, może to jest determinanta). Przeszła mi przez myśl książka, ale mentalna praca magisterska pochłonęła ten pomysł jeszcze w mózgowym zalążku. 
W końcu wpadłam na arcygenialny pomysł. Zaczęłąm prasować. Wieki tego nie robiłam, odkąd pralka w Poznaniu popsuta i odkąd piorę w Bydgoszczy, a jak wychodzę wieczorem na drinka to mama ukradkiem prasuje wszystkie spódniczki (wstyd absolutny, ale cóż zrobić, skoro widocznie ją też ta czynność uspokaja?). Otóż prasowanie w taki sposób: niespieszny, kontemplacyjny, z muzyką w tle i z biała herbatą w zanadrzu uważam za moją dzisiejszą najgłębszą, najszczerszą modlitwę do codzienności. To niemal najlepszy moment dnia. Rozprasowałam także swoje wgłowne lęczki - wytłumaczyłam sobie na chłodno (na gorąco-parująco), że nie ma się czego bać. Że czas nie mija, a nadchodzi jak mawiają (podobno) Indianie, że kula ziemska jest duża i choćby nie wiem co, znajdę dla siebie kiedyś jakieś odpowiednie miejsce i nawet kredyt na mieszkanie tego nie zmieni, że ludzie generalnie mnie kochają i ja kocham ich i nic mi nie powinno tej kontastacji psuć, nawet współczesna koniunktura i kapitalizm i kredyt (nieślubny zresztą - czy kredyt bez ślubu to też grzech?!) na ćwierć miliona. 

Rekomenduję prasowanie. Najlepsze w stadium - jeszcze przed terapią, ale już po uświadomieniu sobie, że jest ona jednak potrzebna. 

Tymczasem - idę zażywać syropek, zieloną tabletkę na drogi oddechowe (?) i Naproxen (to jednak nie jest lek typu prozac czy xanax - ten etap wciąż jeszcze przede mną).

ściskam
Młynia